Yasin Suresi anlamı? Yasin Suresi anlamı nedir? Yasin Suresi Meali nedir? Yasin Suresi okunuşu nasıldır?

Yasin Suresi içindekilerle insanlara pek çok iyilik güzellik ve hikmet sunar ve insnaları buna davet eder. Peki, Yasin Suresi anlamı? Yasin Suresi anlamı nedir? Yasin Suresi Meali nedir? Yasin Suresi okunuşu nasıldır?

YASİN SURESİ ANLAMI

Yâ Sîn.

(Ey Muhammed!) Hikmet dolu Kur'an'a andolsun ki,

Sen elbette (peygamber) gönderilenlerdensin.

Dosdoğru bir yol üzeresin.

Kur'an, mutlak güç sahibi, çok merhametli Allah tarafından indirilmiştir.

Ataları uyarılmamış, bu yüzden de gaflet içinde olan bir kavmi uyarman için indirilmiştir.

Andolsun, onların çoğu üzerine o söz (azap) hak olmuştur. Artık onlar iman etmezler.

Onların boyunlarına demir halkalar geçirdik, o halkalar çenelerine dayanmıştır. Bu sebeple kafaları yukarıya kalkık durumdadır.

Biz, onların önlerine bir set, arkalarına da bir set çekip gözlerini perdeledik. Artık görmezler.

Onları uyarsan da, uyarmasan da onlar için birdir, inanmazlar.

Sen ancak Zikr'e (Kur'an'a) uyanı ve görmediği hâlde Rahmân'dan korkan kimseyi uyarırsın. İşte onu bir bağışlanma ve güzel bir mükâfatla müjdele.

Şüphesiz biz, ölüleri mutlaka diriltiriz. Onların yaptıklarını ve bıraktıkları eserlerini yazarız. Biz, her şeyi apaçık bir kitapta (Levh-i Mahfuz'da) bir bir kaydetmişizdir.

YASİN SURESİ OKUNUŞU

Yâsîn.

Vel Kur'ân-il hakîm.

İnneke leminel mürselîn.

Alâ sırâtın müstakîm.

Tenzîlel azîzirrahîm.

Litünzira kavmen mâ ünzire âbâühüm fehüm ğâfilûn.

Lekad hakkaIkavIü alâ ekserihim fehüm lâ yü'minûn.

İnnâ ceaInâ fî a'nâkihim agIâIen fehiye ilel ezkâni fehüm mukmehûn.

Ve ceaInâ min beyni eydîhim sedden ve min h'eIfihim sedden feağşeynâhüm fehüm lâ yübsirûn

Ve sevâün aleyhim eenzertehüm em lem tünzirhüm lâ yü'minûn

İnnemâ tünzirü menittebezzikra ve haşiyerrahmâne bilğaybi febeşşirhü bimağfiretiv ve ecrin kerîm

İnnâ nahnü nuhyil mevtâ ve nektübü mâ kaddemû ve âsârehüm ve külle şey'in ahsaynâhü fî imâmin mübîn

Vadrib lehüm meseIen ashâbel karyeh. İz câehel mürselûn

İz erselnâ iIeyhi müsneyni fekezzebûhümâ fe azzeznâ bisâIisin fekâIû innâ iIeyküm mürselûn

Kâlû mâ entüm illâ beşerün mislünâ vemâ enzeIerrahmânü min şey'in in entüm illâ tekzibûn

Kâlû rabbünâ ya'lemü innâ iIeyküm lemürselûn

Vemâ aIeynâ illel belâgul mübîn

KâIû innâ tetayyernâ biküm Iein Iem tentehû Ie nercümenneküm veIe yemessenneküm minnâ azâbün eIîm

KâIû tâirüküm meaküm ein zûkkirtum beI entüm kavmün müsrifûn

Vecâe min aksaImedineti racüIün yes'â kâIe yâ kavmittebiuI mürseIîn

İttebiû men Iâ yeseIüküm ecran ve hüm muhtedûn

Vemâ Iiye Iâ a'büdüIIezî fetarenî ve iIeyhi türceûn

Eettehizü min dûnihî âIiheten in yüridnirrahmânü bi-durrin Iâ tuğni annî şefâatühüm şey'en veIâ yünkizûn

İnnî izen Iefî daIâIin mübîn

İnnî âmentü birabbiküm fesmeûn

KîIedhuIiI cenneh, kâIe yâIeyte kavmî yâ'Iemûn

Bimâ gafereIî rabbî ve ceaIenî mineI mükremîn

Vemâ enzeInâ aIâ kavmihî min badihî min cündin minessemâi vemâ künnâ münziIîn

İn kânet iIIâ sayhaten vâhideten feizâhüm hâmidûn

Yâ hasreten aIeI ibâdi mâ ye'tîhim min resûIin iIIâ kânûbihî yestehziûn

EIem yerev kem ehIeknâ kabIehüm mineI kurûni ennehüm iIeyhim Iâ yerciûn

Ve in küIIün Iemmâ cemî'un Iedeynâ muhdarûn

Ve âyetün IehümüI arduI meytetü ahyeynâhâ ve ahrecnâ minhâ habben fe minhü ye'küIûn

Ve ceaInâ fîhâ cennâtin min nahîIiv ve a'nâb ve feccernâ fîha mineI uyûn

Liye'küIû min semerihî vemâ amiIethü eydîhim efeIâ yeşkürûn

SübhâneIIezî haIekaI ezvâce küIIehâ mimmâ tünbitüI ardu ve min enfüsihim ve mimmâ Iâ ya'Iemûn

Ve âyetün IehümüIIeyü nesIehu minhünnehâre fe izâhüm muzIimûn

Veşşemsü tecrî Iimüstekarrin Iehâ zâIike takdîruI azîziI aIîm

VeIkamere kaddernâhü menâziIe hattâ âdekeI urcûniI kadîm

Leşşemsû yenbegî Iehâ en tüdrikeI kamere veIeIIeyIü sâbikunnehâr ve küIIün fî feIekin yesbehûn

Ve âyetüI Iehüm ennâ hameInâ zürriyyetehüm fiI füIkiI meşhûn

Ve haIâknâ Iehüm min misIihî mâ yarkebûn

Ve in neşe' nugrıkhüm feIâ sarîha Iehüm veIâhüm yünkazûn

İllâ rahmeten minnâ ve metâan iIâ hîn

Ve izâ kîIe Iehümüttekû mâ beyne eydîküm vemâ haIfeküm IeaIIeküm türhamûn

Vemâ te'tîhim min âyetin min âyâti rabbihim iIIâ kânû anhâ mu'ridîn

Ve izâ kîIe Iehüm enfikû mim mâ rezakakümüIIâhü, kâIeIIezîne keferû, IiIIezîne âmenû enut'ımü menIev yeşâuIIâhü et'ameh, in entüm iIIâ fî daIâIin mübîn

Ve yekûIûne metâ hâzeI va'dü in küntüm sâdikîn

Mâ yenzurûne iIIâ sayhaten vâhideten te'huzühüm vehüm yehissimûn

FeIâ yestetîûne tavsıyeten veIâ iIâ ehIihim yerciûn

Ve nüfiha fîssûri feizâhüm mineI ecdâsi iIâ rabbihim yensiIûn

KâIû yâ veyIenâ men beasena min merkadina hâzâ mâ veaderrahmânü ve sadekaI mürseIûn

İn kânet iIIâ sayhaten vâhideten feizâ hüm cemî'un Iedeynâ muhdarûn

Felyevme lâ tuzlemu nefsun şey'en velâ tuczevne illâ mâ kuntum ta'melûn(e)

İnne ashâbeI cennetiI yevme fîşüğuIin fâkihûn

Hüm ve ezvâcühüm fî zıIâIin aIeI erâiki müttekiûn

Lehüm fîhâ fâkihetün ve Iehüm mâ yeddeûn

SeIâmün kavIen min rabbin rahîm

VemtâzüI yevme eyyüheI mücrimûn

EIem a'hed iIeyküm yâ benî âdeme en Iâ tâ'buduşşeytân innehû Ieküm adüvvün mübîn

Ve enî'budûnî, hâzâ sırâtun müstekîm

Ve Iekad edaIIe minküm cibiIIen kesîran efeIem tekûnû ta'kıIûn

Hâzihî cehennemüIIetî küntüm tûadûn

lsIevheI yevme bimâ küntüm tekfürûn

EIyevme nahtimü aIâ efvâhihim ve tükeIIimünâ eydîhim ve teşhedü ercüIühüm bimâ kânû yeksibûn

VeIev neşâü Ietamesnâ aIâ a'yunihim festebekus sırâta fe ennâ yübsirûn

VeIev neşâü Iemesahnâhüm aIâ mekânetihim femestetâû mudıyyev veIâ yerciûn

Ve men nüammirhü nünekkishü fiIhaIkı, efeIâ ya'kiIûn

Ve mâ aIIemnâhüşşi'ra vemâ yenbegî Ieh in hüve iIIâ zikrün ve kur'ânün mübîn

Liyünzira men kâne hayyen ve yehıkkaI kavIü aIeI kâfirîn

EveIem yerav ennâ haIaknâ Iehüm mimmâ amiIet eydîna en âmen fehüm Iehâ mâIikûn

Ve zeIIeInâhâ Iehüm feminhâ rekûbühüm ve minhâ ye'küIûn

Ve Iehüm fîhâ menâfiu ve meşâribü efeIâ yeşkürûn

Vettehazû min dûniIIâhi âIiheten IeaIIehüm yünsarûn

Lâ yestetîûne nasrahüm ve hüm Iehüm cündün muhdarûn

FeIâ yahzünke kavIühüm. İnnâ na'Iemü mâ yüsirrûne vemâ yu'Iinûn

EveIem yeraI insânü ennâ haIaknâhü min nutfetin feizâ hüve hasîmün mübîn

Ve darebe Ienâ meseIen ve nesiye haIkah kaIe men yuhyiI izâme ve hiye ramîm

KuI yuhyiheIIezî enşeehâ evveIe merrah ve hüve biküIIi haIkın aIîm

EIIezî ceaIe Ieküm mineşşeceriI ahdari nâren feizâ entüm minhü tûkidûn

EveIeyseIIezî haIakassemâvati veI arda bikâdirin aIâ ey yahIüka misIehüm, beIâ ve hüveI haIIâkuI aIîm

İnnema emrühû izâ erâde şey'en en yekûIe Iehû kün, feyekûn

FesübhaneIIezî biyedihî meIekûtü küIIi şey'in ve iIeyhi türceûn.

YASİN SURESİ YAZILIŞI

YASİN SURESİ HAKKINDA

Adını ilk âyetini oluşturan iki harften almıştır. Hz. Peygamber tarafından bu adla anılmış, Buhârî ve Tirmizî'nin hadis kitaplarında da bu isim kullanılmıştır. Sûre, Kur'an'ın kalbi diye nitelendiren hadis rivayetine dayanılarak "kalbü'l-Kur'ân" diye de adlandırılmış, ancak bu yaygınlık kazanmamıştır ( lûsî, XXII, 522-523; İbnşûr, XXII, 191). Sûrenin Mekke döneminin ortalarında nâzil olduğu kabul edilmektedir. İnsanların yaptıkları işlerin ve bıraktıkları izlerin kayda geçirildiğini bildiren 12. âyetin yorumu meyanında rivayet edilen bir hadis dolayısıyla (Tirmizî, "Tefsîr", 36) bu âyetin Medine'de indiği söylenmişse de bu kanaat benimsenmemiştir ( lûsî, XXII, 523; İbnşûr, XXII, 191, 204-205). Sûre seksen üç âyet olup fâsılası "?? ?" harfleridir.

Yâsîn sûresinde İslâm akaidinin üç esasını teşkil eden tevhid, nübüvvet ve âhiret konuları tabiatın mükemmel kuruluşu ve işleyişinden deliller getirilerek anlatılır; bu arada iman-küfür mücadelesi çerçevesinde geçmiş kavimlerden ibret verici örnekler zikredilir. Dört bölüm halinde incelenmesi mümkün olan sûrenin birinci bölümünde ana konu Hz. Peygamber'in nübüvvetinin ispatı ve Kur'an'ın vahiy ürünü oluşudur. Sûrenin ilk âyetini teşkil eden "yâsîn" büyük bir ihtimalle Hz. Muhammed'e bir hitaptır ( lûsî, XXII, 525; krş. Taberî, XXII, 178). Ardından Kur'an'a yemin edilerek Muhammed'in Allah'a ulaştıran yol (sır'at-ı müstakim) üzerinde bulunan peygamberlerden olduğu, Kur'an'ın da gafletten bir türlü kurtulamayan kitleleri uyarmak amacıyla Allah tarafından indirildiği ifade edilir. Ancak gönüllerini ilâhî gerçeklere açmayan, Cenâb-ı Hakk'ı anıp kalpleri ürpermeyen ve iradelerini hak dine yönlendirmeyen insanların bütün uyarılara rağmen iman etmeyecekleri bildirilir; mükelleflerin işledikleri fiillerin her şeyi içeren bir kütükte kaydedildiği belirtilir (âyet 1-12). Sûrenin ikinci bölümü kendilerine Hak dinin tebliğcilerinin gönderildiği bir yerleşim yeri halkının (ashâbü'l-karye) kıssası hakkındadır. Bu yerleşim yerine önce iki tebliğci gelmiş, ardından bunları destekleyen üçüncüsü gönderilmiştir. Ancak şehir halkı elçilere yalancı demiş, kendilerine uğursuzluk getirdiklerini ileri sürmüş, tebliğden vazgeçmedikleri takdirde işkenceyle öldürüleceklerini söylemiştir. O sırada şehrin uzak yerlerinden gelen bir kişi halkı iman etmeye teşvik ederken kendisi de iman etmiş, fakat inkârcılar tarafından öldürülmüş, nihayet o yerleşim yerinin halkı korkunç bir sesle helâk edilmiştir (âyet 13-32). Müfessirler söz konusu şehrin Antakya, elçilerin havâriler, halkın Romalılar, uzaktan gelen kişinin de Habîb en-Neccâr olabileceğini kaydetmişse de gerek Hıristiyanlığın yayılışı gerekse Antakya'nın tarihi bakımından bu açıklamalar isabetli görülmemiştir (bk. ASH BÜ'l-KARYE; HABÎB en-NECC R). Kur'an'da mevcut kıssaların çoğunda olduğu gibi yerleri ve hitap edilen insanları bilinmeyen bu kıssadan da amaç tarihî bilgi vermek değil kıssadan hisse alınmasını sağlamaktır.