Quantic Dream tarafından geliştirilen Detroit Become Human satışları 5 milyondan fazla sattı

Detroit : Become Human, 2018 Mayıs ayında çıkmıştı. PlayStation 4 oyunlarından biri olan ve çok fazla ilgi gören oyun, 2019 Aralık ayında Epic Games Store'a, 2020 Haziran ayında ise Steam'e geldi. Yapılan açıklamaya göre, Quantic Dream tarafından geliştirilen oyunun tüm platformlarda toplam satış miktarı 5 milyonu geride bıraktı.

Detroit Become Human, Steam ile bambaşka bir deneyim de sunuyor. Detroit : Community Play ile yayıncılar ve izleyiciler anlık oy kullanma sistemi ile hikayeyi birlikte şekillendiriyor.

DETROIT COMMUNITY PLAY NEDİR?

Geliştirici Quantic Dream tarafından geliştirilen Twitch eklentisi, oyundaki kararların seyirciler tarafından seçilmesini sağlıyor.

3 Android'in hikayesine odaklanan oyun, canlı yayın platformlarında kararı seyircilere bırakmayı sağlayacak bir yapıya sahipti. Geliştirici Quantic Dream'de bu fırsatı değerlendirmeyi başardı diyebiliriz. Twitch interaktif bir platform olma özelliğini böyle çok daha iyi kullandı da denebilir. Anlık olarak yapılan oylama ile hikayenin gidişatı belli oluyor.

Bugüne kadar 500 yayıncı bu özelliği kullandı ve 1.5 milyondan fazla oy kullanıldı.

DETROIT BECOME HUMAN KONUSU

2038 yılının Detroit şehrinde geçen oyun, insanlar ile Androidlerin ortak yaşamını konu ediniyor. Gelişen teknoloji ile insansı robotlar neredeyse insanlardan ayırt edilemez hale gelmişlerdir ama netice olarak insan ırkına hizmet etmek için üretilmektedirler. Connor, Kara ve Markus adındaki üç insanı robotun kontrolünü elimize alacağımız oyunda, dünyayı onların gözlerinden göreceğiz. Fransız geliştiricinin önceki oyunlarında olduğu gibi Detroit: Become Human oyunlarında da vereceğiniz kararların senaryonun akışına etkisi büyük olacak. Ancak bu defa çok daha ince ayrıntılar söz konusu diyebiliriz. Haliyle çok daha fazla farklı bitiş ile karşılaşacaksınız.

SOSYAL MEDYA UZMANI KRISTEN TITUS'UN DETROIT BECOME HUMAN İNCELEMESİ

Quantic Dream 2012'de bize Kara'yı tanıttığı zamanı çok iyi hatırlıyorum. Sadece bir demo olsa da, sökülmemek için yalvaran bir Android'i görmek hem güzel hem de unutulmazdı. Teknolojinin kendisi muhteşemdi, daha önce gördüğüm her şeyin ötesindeydi. Fakat Kara'nın "Korkuyorum!" diye ağladığını duymak, benim yıllar geçse dahi unutamadığım anlardan.

Bu fikrin Detroit: Become Human ile beraber ete kemiğe büründüğünü görmek gerçekten akıl almaz. Empati, seçim ve insan olmanın ne anlama geldiğiyle ilgili canlı bir hikayeyi konu alan oyunda Kara'nın yanında Markus ve Connor bulunuyor. Hikaye boyunca oyuncunun bakış açısı, her biri farklı bir yaşam süren ve dünyadaki yerini anlamaya çalışan bu üç kahraman arasında değişmekte. Hikayenin akıcılığı ise üzerinde düşünülerek oluşturulmuş; ne hızlı ne de yavaş. Karakterlerden sıkılmamı gerektirecek bir durumla da karşılaşmadım.

Birçok oyun, sahip olduğu hikayenin yapılan seçimlerin önemli olduğunu gösterdiğini söylese de Detroit'teki kadar önemli olan bir oyunla karşılaşmadım. Oyun piyasaya çıktığından yaklaşık bir hafta sonra, oyunu bitiren birkaç arkadaşımla görüştüğümde hepimizin sonlarının farklı olduğunu öğrenmek şaşırtıcı olmuştu. Bazılarının karakteri öldü, bazıları androidlerin lehine karar aldı, bazılarını da insanlar yanında durdu. En önemlisi ise hiçbirimizin sonuçtan memnun kalmaması gibi bir durumun söz konusu olmamasıydı. Sadece bu bile dallanıp budaklanan hikayelere sahip oyunlar için oldukça büyük bir başarıyken, Detroit'te bu kadar farklı alanlara gitmesi övgüyü hak ediyor.

Dikkat çekici olan şey ise, hikayenin oyun boyunca sürekli değişebileceğini anladığınız seçimlerle karşılaşıyorsunuz; her bölüm size seçimlerinizin ortaya koyduğu bir yol çizerken, seçmediğiniz şeylerin sonucunu merak ediyorsunuz.

Kendini tekrar tekrar oynatabilen bir oyun yapmak, Quantic Dream'in geri dönüp bir daha oynamaya değer karakterler yapmasını da zorunlu kıldı. Kara'ya olan empatim 2012 yılından beri artarak devam ederken, Markus'un sıkıntılar karşısındaki (mezarlık sahnesi nasıldı be...) ümitvar tavrı onunla hemen bağlanmamı sağladı. Beni en çok şaşırtan şey ise Connor'un arkasına nasıl takıldığımdı. Üç ana karakter arasında kodlarına en uygun şekilde hareket edip en robot gibi robot davranan oydu. Ancak hedefinin ve düşünce tarzının, insan olan arkadaşı Hank ile beraber yavaş yavaş değişmeye başlamasını görmek bende büyük bir etki bıraktı. Tüm oyunlarım arasında farklı oynamayı reddettiğim tek Android oydu, çünkü onun hayattan mahrum kaldığı düşüncesine katlanamıyordum.

Hikaye haricinde Quantic Dream'in, karakterleri hayata geçirme biçimi teknik bir mucize. Çevre, tasarımlar, gerçeğe gereğinden fazla yakın olan motion-capture tekniği, her şey o kadar güzel düşünülmüş ki oyunu birçok kez durdurup "Gözeneklere baksana!" dediğimi hatırlıyorum. Oyunu sadece bir kez oynasanız bile, bu motion-capture'i görmek için bile değecektir.