İnsan acıya anlam yükleyebildiği oranda o acıyı yönetebilir diyor Viktor E. Frankl, Avusturalyalı Nörolog ve Psikiyatrist.
1905 ile 1997 yılları arasında yaşayan ve en bildik kitabı "İnsanın anlam arayışı" ile tanınan Frankl, zamanında Nazilerce toplama kamplarında zulme uğramış ama o kamplardan sağ kurtulabilen bir bilim insanıdır.
Toplama kamplarında, edindiği deneyimler ve daha doğrusu pişip yanması, onu ve onu var eden düşüncelerini şekillendiren en temel itkidir.
1946'da yazıp yayınladığı Man's Search for Meaning yani İnsanın Anlam Arayışı adlı kitabı, kendinden ve yaşadıklarından hareketle; insanın, en ağır en katlanılmaz acılar altında bile hayatta kalabilmesinin, o acılara yüklediği anlamlarla mümkün olduğunu anlatan ve kesinlikle okunması gereken güzel bir kitaptır.
Ne anlama gelir acıya anlam yüklemek diye düşündüğümde, mutlu bir cehalettense acı bir gerçekliği tercih edenin anlayabileceği bir anlayıştan bahsediyorum.
Acının her türlüsünü hayatının her alanında yaşamak zorunda kalan ve bundan kurtulma şansı olmayan biz Ortadoğulu insanların acısıyla yüzleşip, o acıyla yaşamak zorunda kalmışken bunu hazmedilebilir bir forma sokma çabasıdır biraz da acıya anlam yüklemek.
Aslında boğulmamak için sıklıkla kullandığımız güçlü bir savunma mekanizmasıdır.
Bu yaklaşıma dair en güçlü ifadelerden biri, bir çoğunuzun yabancısı olmadığı "Gecenin en karanlık anı, şafak sökmeden az önceki andır."
Şafak umudu, o en karanlık ana tahammülü besler bir bakış açısı barındırır. Peki sosyal anlamda o en karanlık anı rasyonel olarak tanımlamak ya da ne olduğunu rasyonel olarak tanımlamak mümkün mü?
O tartışılır işte. Karanlığın daha da karanlığı her zaman vardır ve biz şafağa kavuşamadıkça o karanlığın en'ine henüz kavuşamadığını düşünürüz ve bu bizi şafağa daha yaklaştığımıza inandırır bizi.
Şafak kaçtıkça bizim karanlığımız daha kararmaya başlar.
O zaman ne yapmalı hayır buna inanmaktan ve kendimizi kandırmaktan vazgeçmeliyiz diye düşünüyorum. Şafağa kavuşmak için daha karartmaya ve o karanlıkta yaşamaya tahammülde ısrar etmekten vazgeçmeliyiz.
