Kendi doğrularınızla kendinizi inşa etmeye çalıştığında, kendi yaşadığını mutlak doğru görenler hayatınızın her anında, en ufak, anlamsız ve değersiz konularda bile tercihlerini size dayatır durur.
Sözüm ona sizin iyiliğiniz için sizin yerinize seçer. Giyeceğiniz ayakkabıdan, kullandığınız dilden yediğinize kadar sen yorma kendini ben seçtim sen de bunu seç, kasma beni diye diretir.
Ama diye başlayıp, aksi yönde tercihlerinizi ifade etmeye çabaladığınız anda cümlenizi daha en başında çatık kaşlarıyla susturur ve sıklıkla da tehditle sizi caydırır.
Sen misin önüne koyduğum seçenekleri kabul etmeyip kendi başına kendin için iyi olanı bulmaya çalışan.
Neden? Çünkü senin farklı yönde eğilimlerin ve tercihlerin onu yaşadıklarından şüpheye düşürür. Seni kendinin onayı olarak görmek ister. Doğru yaşadığının, iyi olduğunun, en güzeli taşıdığının, en sağlıklı olduğunun noter tasdikli onayı olmak zorundasındır.
Üstünde gördüğü, kendinden farklı her bir yaşam modeli ve unsurları, onu afallatıp yorar, gerer ve saldırganlaştırır.
Onun içindir ki kendine çekilir saklanır kendi mağaranda yaşamaya 'sana ne' makamında kendi şarkını mırıldanmaya başlarsın.
Diğer taraftan seni değiştirip dönüştürmeye usulünce çabalayanlar, bir mutluk abidesi gibi kendilerini size sunup aynı teraneyi yaşamaya davet edenlerin sizi kendi gündemleriyle meşgul etmeye çabalamasına cevap vermekten yorulmuş, bezmiş bunalmış tek bir cevabınız kalmıştır heybenizde 'bana ne'.
Ne yapmalı nasıl davranmalı, nasıl uzaklaşmalı bu alışılmış düzenin kokuşmuşluğundan derken; kendinize çekilecek bir bahçe bulursanız, uğraşacak ağaçlar, toprak… işte o zaman kendinizi şanslı sayın.
Çünkü insan dışında, sizin iki cümlelik karşılığınızı beklemeyen, size kendini dayatıp yok etmeye çalışmayan tek canlı, üstünde ve altında yaşattığı diğer canlılarla size karşılıksız ve koşulsuz huzur verebilecek tek canlı topraktır.
Sizin artık yüz çevirdiğiniz benimse sığındığım sığınmaya aradığım "Benim sadık yârim kara topraktır."
