Bir Adam Gitti, Kalbimiz Eksildi"
Bazı insanlar yaşarken çok gürültü yapmaz.
Ama gittiklerinde dünya sessizleşir.
Ferdi Zeyrek de öyle bir adamdı.
Manisa'nın sokaklarında yürürken, kimsenin kapısını çalmadan girerdi hayatlara.
Çünkü onun kapısı zaten herkese açıktı.
Omzunda devlete, cebinde millete ait bir yürek taşırdı.
Ve şimdi…
O yürek durdu.
Sessiz, ani, sarsıcı bir vedayla…
6 Haziran akşamı…
Evinin havuz bölümündeki bir arızaya bakarken elektrik akımına kapıldı Ferdi Zeyrek.
Bir belediye başkanı olarak değil, evinde bir baba, bir eş, bir adam olarak…
Hayat, onu hiç de hazır olmadığımız bir sona taşıdı.
O an kalbi durdu.
Hemen hastaneye kaldırıldı, günlerce yoğun bakımda kaldı, umutlar bir iğne ucunda asılı kaldı.
Ama olmadı.
Ve 9 Haziran 2025, saat 17:05…
O güzel yürek, tüm müdahalelere rağmen bir daha atmadı.
Başhekim, "kardiyak arrest" dedi.
Hekimler, "elimizden geleni yaptık" dedi.
Ama biz, "daha yaşayacak çok şey vardı" dedik…
Daha çok yol vardı yürüyecek, daha çok gülümseme vardı dağıtacak, daha çok çocuk vardı saçını okşayacak.
Ve şimdi ne yapsak boş…
Çünkü bazı boşluklar, hiçbir törenle, hiçbir sözle dolmaz.
Ferdi Zeyrek artık aramızda değil.
Ama o sadece bir siyasetçi değildi.
Bir semt kahvesinde çay içilen, pazarda omuzuna dokunulan, cenazede omuz veren, düğünde halaya katılan bir "bizden biri"ydi.
Halkın Ferdi'siydi.
Ve o yüzden onun gidişi sadece bir koltuğu değil, yürekleri boş bıraktı.
Manisa bugün başını öne eğdi.
Siyaset suskun, mikrofonlar sessiz, kelimeler yetersiz.
Ve bu suskunluğun içinde bir cümle vardı ki, hepimizin içini parçaladı:
"Ne olur kalk Ferdi, çocuklar seni bekliyor."
Bu söz, Elif Zeyrek'in, eşine son bakışındaki sessiz çığlığıydı.
Bir eşin, bir annenin, bir insanın tüm yıkılışını tek cümlede topladığı an.
Bir kadının sesindeki en derin acıydı o.
Belki bir daha böyle gülümseyen, böyle inandıran, böyle samimi bir adam gelmez.
Bazı insanlar sandığa değil, kalbe seçilir.
Ve o kalpten hiç düşmez.
Güle güle Ferdi Başkan.
Sen bu şehirden değil, bu kalpten geçtin.
Biz seni unutmayız.
Unutamayız.
Çünkü sen çok sevildin…
