17 Yıl Önce Meme Kanseriymiş

'ANNEMLE BİZ KANSERİ YENERİZ' KAMPANYASINA POZ VERİNCE ORTAYA ÇIKTI SERRA YILMAZ'IN ESKİ BİR KANSER HASTASI OLDUĞU... ÜNLÜ OYUNCU 17 YIL ÖNCE YAKALANMIŞ MEME KANSERİNE VE DALGA GEÇEREK ATLATMIŞ. KIZI AYŞE İSE BİRAZ DAHA ZORLANMIŞ: 'ANNEN NE ZAMAN ÖLECEK?' DİYENLERLE ÇOK UĞRAŞTIM!..

Bir ilaç firmasının 'Annemle Biz Kanseri Yeneriz' kampanyasının ilanlarını gördüğümde gerçekten çok etkilendim. Biz bu hastalığın bir benzerini 3 yıl önce aniden kan kanseri teşhisi konan babamla yaşamış ve onun kanseri atlatmasını sağlamıştık. 'Kanser'le savaşan bir hasta yakını olarak bu hastalıkla mücadele eden birinin neler hissedebileceğini bildiğim için durumu hemen kişiselleştirdim. Söz konusu ilanda; Ferzan Özpetek'in ilham perisi olarak anılan oyuncu Serra Yılmaz'a 17 yıl önce meme kanseri teşhisi konduğu yazıyor, ünlü sanatçı kızı Ayşe Yılmaz'la birlikte bu hastalığa inat objektiflere gülümseyerek poz veriyordu. Yakınları tabii ki biliyordu ama birçokları Yılmaz'ın yıllar önce atlattığı meme kanserini bu ilandan öğrendi. Ben de bu müthiş ikili ile 'meme kanseri'ni konuşmak için çabaladım. Ancak Serra Yılmaz atv'deki 'Parmaklıklar Ardında' dizisinin çekimleri için Sinop'ta olduğundan kızı Ayşe Yılmaz da Fransa'da yaşadığından soruları onlara e-maille gönderebildim. İşte Serra Yılmaz'ın kızı Ayşe Yılmaz'ın yaşadıkları... Önce Ayşe Yılmaz anlatıyor...

* Annenizin meme kanseri olduğunu duyduğunuzdaki ilk tepkiniz ne oldu?

-Onun meme kanseri olduğunu öğrendiğimde, kendisi çoktan ameliyat olmuştu. Önce çok korktuğumu hatırlıyorum. Bu sadece 'Annemi kaybedersem ne yaparım?' korkusu değildi. Annemin acı çekmesinden, kemoterapiden, radyoterapiden de korktum. O zamanlar 12 yaşındaydım. Kanser nedir, üç aşağı beş yukarı biliyordum ama her zaman güçlü ve dimdik ayakta gördüğüm annemin yataklara düşmesinden, saçlarının dökülmesinden de korktuğumu hatırlıyorum.

* Hiç aklınıza 'Niye biz?' sorusu geldi mi?

-Elbette geldi. Ama bunun aslında ne kadar saçma bir soru olduğunu çabuk anladım. Neden biz olmayalım ki? Herkes olabilir. Benim çok sevdiğim bir halam var. Kendisi ailemizde en çok doğal gıdayı tüketen, sigara, içki içmeyen, ormanda uzun yürüyüşlere çıkan biridir. Ama annemden sonra halama da bağırsak kanseri teşhisi kondu. Herkes, ama herkes bu hastalığa yakalanabilir. Ve 'Neden biz?' sorusu çok gereksiz bir soru... Cevabını bulsanız da bulmasanız da netice aynı; hastasınız ve iyileşmek için uğraşacaksınız.

* Kampanyanın adı: 'Annemle Biz Kanseri Yeneriz'... Peki siz annenizle birlikte kanseri nasıl yendiniz?

-İnsanın bir yakını hastalandığında, eğer doktor değilseniz, kendinizi çok çaresiz ve işe yaramaz hissediyorsunuz. Sevdiğiniz o kişi için her şeyi yapmaya hazırsınız, ama elinizden hiçbir şey gelmiyor. Korkunç bir duygu... Anneme kemoterapi uygulanırken, ki nispeten ağır bir tedavi görmüştü, sıvı ile karıştırılması gereken toz bir ilaç vardı. Annemle ilgilenen hemşire hanım benim ne kadar merak ve titizlikle, hatta belki koruma içgüdüsüyle yaptıklarını izlediğimi fark edince, o ilacı sıvı ile karıştırma görevini bana vermişti. Bu son derece önemli bir sorumluluktu, çünkü iyi karışmazsa toz kalırsa hem serumu tıkayabilir hem de annemin canını yakabilirdi. O hemşire hanıma ne kadar teşekkür etsem azdır. Onun sayesinde, kendi çapımda, annemin tedavisinde bir rol üstlendim ve ona yardımcı oldum.

* Bu süreçte annenize dikkat ederken onu dış etmenlerden de korumanız gerekti mi?

-Tabii. Onu çevresindeki olası patavatsız insanlardan korumak da önemliydi. İnsanlar ölümden o kadar korkuyorlar ve kanser olan birinin öleceğinden o kadar eminler ki... İnanmayacaksınız ama o dönemde bana 'Ee, annen ne zaman ölüyor? Cenaze hazırlıklarını düşündünüz mü?' diyen lüzumsuz insanlar bile oldu. Tüm bu olumsuzluktan hastayı uzak tutmakta yarar olduğunu düşünüyorum.

* Bu hastalığa sahip birine yakınlarının tavrı nasıl olmalı? Siz annenize nasıl davrandınız?

-Dediğim gibi, insan böyle durumlarda kendini işe yaramaz hissediyor ve ne yapacağını şaşırabiliyor. Ben hasta yakınlarına tedavi sürecinde kendilerine bir nevi görev bulmayı tavsiye ediyorum. Mesela, hasta kemoterapi görüyorsa ve bu onda ağır bulantılara sebep oluyorsa, onun dondurmacısı olabilirsiniz. Dondurma bu gibi durumlarda, hem kusmayı azaltıyor hem boğazı rahatlatıyor. Annemin hastalık sürecinde elimden geldiği kadar onu üzmemeye özen gösterdim, ki bu benim gibi Koç üzeri Yay burcu olan çabuk alevlenen biri için ciddi bir çabaydı. Ayrıca küçük mutluluklar bulmak da bize yardımcı oldu.

* Annenizi birkaç cümlede özetlemenizi istesek...

-Bugün annemi düşündüğümde aklıma her şeyden önce hayata olan bağlılığı ve yaşama sevinci geliyor. Onun dışında annem bence son derece zeki, çok zengin bir mizah anlayışı ve kültürü olan, sevgi dolu bir insan. Etrafındakileri büyülüyor ve insan onunlayken çok keyifli zaman geçiriyor.

* Birçok ilde konu hakkında toplantılar yapılacak. Peki siz bu toplantılara katılacak mısınız?

-Ben maalesef yurtdışında, Fransa'da yaşıyor ve çalışıyorum. Bu nedenden ötürü, eğer Türkiye'de olduğum bir zamana denk gelmezse, toplantılara katılamayacağım. Ama fırsat bulursam, ben de çok istiyorum katılabilmeyi... Eminim ki benim de konu ile ilgili henüz bilmediğim birçok şey vardır.

* Düzenli olarak mamografi çektiriyor musunuz?

-Ben düzenli olarak tüm jinekolojik kontrollerimi yaptırıyorum. Ama mamografi her yaşta yapılan bir kontrol değil! Ailesinde kanser vakası bulunmayan kadınlarda 40 yaşından önce bu kontrol yapılmıyor. Ama benim ailemde annem de dahil birkaç kanser vakası olduğundan, jinekoloğum 30 yaşından itibaren mamografilere başlamamı uygun gördü. Yani ilk mamografimi seneye çektireceğim.

* Meme kanseri olduğunuzu siz mi fark ettiniz yoksa bir hastanede bu konuda test mi yaptırdınız?

-Ben fark ettim. 17 yıl önce bir sabah uyandığımda bir anda buldum, öğleden sonra teşhis kondu. Ertesi sabah da ameliyat oldum.

* Doktorunuz size 'meme kanseri' olduğunuzu söylediğinde neler hissettiniz?

-Hayret, idrak edememe gibi durumları birarada yaşadım. İlk başta kendime hiç yakıştıramadım. 'Kızıma yeterince eşlik edemedim daha çok küçük...' diye üzüldüğümü hatırlıyorum.

* Sizi hastalık sürecinde en çok duygulandıran ne oldu?

-Yakın çevremin ve özellikle de kızım ve hayat arkadaşımın bana eşlik etme çabaları ve gayretleri...

* Hastanede yattınız mı?

-Ameliyatla tümör alındı, radyoterapi ve kemoterapi gördüm. Ameliyattan sonra üç gün yattım. İyileşmeye çalışırken hastalıkla dalga geçmeye çalıştım. Bu süreçte kızım, hayat arkadaşım ve dostlarım bana çok destek oldular.

* Peki moraliniz nasıldı? Tedavi ne kadar sürdü?

-İlk şoku atlattıktan sonra gayet iyiydim. Tedavim nisandan aralık sonuna dek sürdü. Bence başına bu tarz bir rahatsızlık gelenlerin, kanserle baş etmeye çalışanların durumu önce iyice anlamaları, pes etmemeleri ve sürekli hastalıkla savaşları gerekiyor.

Günaydın

Haberler