Bir insan neden narsist olur?

Narsist bir başlangıçla geliriz dünyaya, ancak zamanla bazılarımız bu özellikleri sürdürür.

Bebekler, dünyanın merkezi olarak doğarlar; acıktıklarında, ihtiyaçları olduğunda öfkelenir, ağlar ve dikkat isterler. Empati kurma becerileri henüz gelişmemiştir.

Hiçbir bebek, "Şimdi gece yarısında ağlamayayım, annem ve babam yarın işe gidecek" diye düşünemez.

Bebeğin gözünde, anne ve baba, sınırsız güçlere sahip, ölümsüz mitolojik varlıklardır. Onlar, bebeği hizmet etmek ve ihtiyaçlarını karşılamak için yaratılmış gibi algılanır.

Bebekler, dünyaya alışırken çevrelerinden ilgi görmeye, ihtiyaçlarının karşılanmasına ve koşulsuz sevgiye ihtiyaç duyarlar.

Sorumluluk sahibi olma, aşık olma, hayır işleri yapma veya dertlenme yeteneği, bu erken yıllarda henüz gelişmemiştir. İnsanın ilk yılları, kendini keşfetme ve temel ihtiyaçlarını karşılama sürecinde odaklanır. Bu temel evre, genellikle 6 yaşına kadar sürer.

Çocukluk yıllarındaki narsistik evreden geçen birey, kendisinin farkına varmanın ötesinde, çevresindeki diğer insanları da anlamaya yönelir.

Dış dünyayla kurduğu ilişki, kişinin hayatının ilerleyen aşamalarında şekillenecek olan temel ilişki dinamiklerini belirler.

Ancak narsist bireyler, duygusal gelişimlerini bu evreye taşıyamayan çocuklar olarak kalırlar.

Bu noktada, duygusal gelişimleri, adeta üç yaşındaki bir bebeğinkine benzer. Hem kendi hislerini hem de karşı tarafla empati kurabilme yeteneklerini geliştiremezler.

Sadece temel ve duygulardan arınmış, çıkar odaklı beklentileri vardır. Bu beklentilerin, isteklerin etraflarındaki insanlar tarafından karşılanması gerektiğine inanırlar ve bu durum onlar için oldukça doğal bir durum olarak algılanır.

Kendi isteklerini yaptırmak adına çocukça bir ısrarcılık gösterirler. Elde ettiklerinde, bir müddet ilgileri o şeyde olsa da, kısa bir süre sonra sıkılar ve bu şeyden hemen uzaklaşırlar, adeta bir çocuk gibi..