Kahraman Tazeoğlu sözleri? Kahraman Tazeoğlu kitapları nelerdir? Kahraman Tazeoğlu Şiirler nelerdir? Kahraman Tazeoğlu kimdir?

Kahraman Tazeoğlu özellikle genç kesimin büyük beğenisini kazandığı kitapları ile son 5 yılda en dikkat çekmiş yazarlardan bir tanesi. İstanbul'da doğmuş ve yine eğitimini İstanbulda tamamlamış Tazeoğlu eserleriyle oldukça geniş bir etki bırakıyor.

KAHRAMAN TAZEOĞLU SÖZLERİ

Aşk büyük harfle başlıyor, sonra küçük harflerle devam ediyor ve sonunda minicik bir nokta, tüm cümleyi bitiriyor. İşte böyle katilim! Aşk başlıyor; öncesini sorgulatmıyor, aşk bitiyor; seni öncesine mahkum ediyor. Kahraman Tazeoğlu – Kıyısızlar
Altını çize çize okuduğunuz kitaplar vardır. Çok sayfalı kalın kitaplardır bazen bunlar. Günler, haftalar, hatta belki de aylar sürer okuyup bitirmek. Bitirdiğinizde belki size hiçbir şey vermez o kitaplar ve siz harcadığınız zamana üzülürsünüz… Ama bir bakarsınız ki aklınıza bir çivi gibi mıhlanan altını çizdiğiniz o cümleler hayatınızı değiştirmiş, koca bir romandan sadece altı çizili üç-beş satır size hayatın anlamını öğretmiştir.
Diyorlar ki; Küsme aşka daha kimler gelecek kimler geçecek. Bilmiyorlar ki en son giden her şeyimi götürdü. Bilmiyorlar ki; En son giden daha sonra gelecekleri bile götürdü...
Sana yaralarımdan bahsedeceğim. Her gelenin eğilip baktığı, sarmak için türlü klişeler denediği ama her seferinde daha çok kanattığı yaralarımdan... sen, en sakındığın yerlerine iğneler batmasının ne demek olduğunu bilir misin? Daha kanayacak bir yerinin kalmadığında, başkalarının giderken açtığı yaraları, kendi kendine dağlayacak gücü bulamamayı?
Şimdiyi yok saymak, yarını ertelemek ve fotoğrafların sınırlı karelerinde, sen'li dünleri yaşamak da, yalnızca, yalnızken yapılacak akıl karı bir deliliktir ve delilik, yalnızlığın en yalın tanımıdır!
Gitsem kalmalar saldırıyor kalsam gitmeler çağırıyor.!
Giderayak gelişlerinde, ansızın gidiyorsun; susar gibi, küser gibi, terk eder gibi... İşte o zaman duruyor zaman ve bitmiyor hiçbir şarkı. O zaman, terk edebiliyorum seni içimden; o zaman, nefret edebiliyorum senden! Ama sadece o zaman, o an.
Karşımda bir adam var şu anda; güncesine düştüğü mayınlı satırlarla benli zamanların izini süren. Sen ki bir dar zaman mutluluğuydun yüreğime sızıveren. Ben ki yüreğinin kıyısında taşıdığın uçuruma dokunabilen ilk kadın!
Gülüşün gözlerine sirayet edince anlam kazanıyor bakışların. Yüzündeki güzellik içindeki cennetin yansıması aslında. Öyle bir aynasın ki *Bakmaya doyamadığım.
Hayatımın hiç bitmeyen ama beni tek seferde bitiren gecesiydi. Sabah güneş doğarken gözyaşlarım kurumuş ve kalbim tükenmişti.
Bana geldiğin yol aşk izlerinle doluydu. Bir dolu aşkın izini örtüyordu şiirlerin. Gelmek eylemi pörsümüştü adımlarında Oysa ben gelişini "milat" sayacak kadar başlıyordum aşka.
Gözlerini gözlerime çakıp içime daldı. Baktığıydım ama gördüğü değildim..
Sustu Aşki Sensizliğe acılan kapılar ardında çömelen ıssız karanlık dilime kilitler vursa da dinmeyecek içimin kırgın yalnızlığı.
Her şey bir cümleyle başladı. Bizi kelimeler buluşturdu. Bazen bir cümle hayatı baştan aşağı değiştirmeye yetiyor.
Gözyaşların süzülüyor saçlarına doğru. Her bir damla dağlıyor beni. Bin parçaya ayrılmış bedenimin tek bir parçası bile dokunamıyor sana. Öyle uzağındayım ki.
Yolumdan dönemediğim için değil seninle hiçbir yolda yürüyemeyeceğimi bildiğim için gidiyorum. Yeryüzünün bütün aşkları senin ve beni unutabilirsin!
Aşka inanmak kendini sevmektir yüzündeki ünlemi bozmadan. Bilmez misin? Sana aşkın iki kişilik bir yalan olduğunu öğretmediler mi? Neden her seferinde kanıyorsun öyleyse?
Kimseyi bir başkası gibi sevmemeli insan. Çünkü kimse bir başkası değil.
Ben sana yenilmek için sevdim seni. Hayallerime yakıştığın için sevdim. Ama artık gitme vakti. Duymadığın sesimi sana emanet ederek, acılarıma yokluğunu ekleyerek ve nereye gidersem gideyim seninle kalarak gitme vakti.
Bana, bir veba busesi bırakıp gittin; bak şimdi yerini başkaları aldı. Bu aşkın vebası sende, busesi bende kaldı. Seçtiğin yolda sana mutluluklar diliyorum. Unutmak alışmaktır. Unutursun demiyorum... Ama alışacaksın biliyorum.
İçinde sönmemiş bir yanardağ taşımak böyle bir şey. Her an patlayabileceğini biliyorsun ama sönüp gitsin isterken patlamasını bekliyorsun.
Bugün bizi beraber görenler yarın "kimdi o" diye sorarlarsa, beni detaylı anlatma. Kısaca "ömrümün geri kalanı" dersin.

Başlamayacakmış gibi gelmişti, bitmemiş gibi gitti. Kaçmak mıydı gitmek miydi anlamadım. İnsan böylesi bir gidişte neye doğru ilerlerdi? Kaderden kaçmak mıydı bu gidiş, yoksa kadere miydi? Tutuştu böylesi gitmelere hazırlıksız çıra yüreğim.
Gözlerine şiirler yazmıştım, yazma dedi sözcüklerim akmaya başlarsa gözlerimden cümlen olurum dedi.
Aşk'a aşık olan senden daha iyi sevene satar seni.
Denize bakmayı bilmeyenler bir gün mutlaka boğulur. İşte bundandır gözlerinden kaçışlarım.
Bilseydin ayrılığa yazgılanmış bir sevgiye açar mıydın yüreğini? Sen benim görmek için Bakmaya bile gerek duymadığım ezberimsin.
Baksaydın korkmayıp gözlerime. Sana keşkelerimi sunacaktım, terk etmeden bahar kıpırtısı içimi. Yalpalamayacaktım bugünlerde, yarınlara inançsızlığımla... Ve biliyor musun, "Kal," deseydin, rüzgarlarla getirdiğin son hecemle kavrulacaktı bahar bitimi...
Elimde olsa gitme diye gölgene bile sarılmak isterdim. Ama çok yalnızım. Aynaya bakarken bile yalnızım. Sen hiç dokunulmayı bile özleyecek kadar yalnız kaldın mı?
Yaşananların üstünü örtecek kadar şeffaf bir kelimem yok. Sen bilirsin ürkekliğimi, tarhiten çalınmış eğrelti kahramanlığımı... Çekerim kılıcımı zamana, ama kesip atamam biriktirdiklerimi. Gözlerim yağar, toprak kokar ve filizlenir kabuk bağlayan yaralarım. Dilek kipleri bağlarım. Kaçışlarım sana meylimdendir. Sessizliğine sığınışım, kabullenişimdir her şeyi. Sakın, "Neden?" diye sorma. Verdiğim her cevap, mayındır pişmanlığıma.
İdama giderken hislerim, güneşim yüzünü görmeyi bekledim hep. Kalemi kırık bir aşkı mühürledim yüreğime. ?unuttum? diye haykırırken bile unutmadığımı ispatlıyordum kendime.
Kimi Giden; Kendisinden Sonra Gelecek Daha İyi Birine Yer Açar. Kimi Giden de; Kendisinden Sonra Gelecekleri Bile Götürür.
Evdeki bayat ekmek gibiydin.Ben sana nimet deyip başımın üstünde tutarken, sen gidip başkalarının çöplüğünde küflenmeyi tercih ettin.
Gelişi güzel ayrılıklardı benimki senin kadar esaslı hiç gitmedim senden. Her yara tende bir iz için hatırlanması yasak bir giz için kabuk bağlar...
Önce vardın. Hiç kimseye benzemiyordun. Şimdi yoksun herkes gibi oldun.
İçimdeki boşluğa düş.. ben tutarım seni.
Ayrılıkta vardı aşkın içinde. Her şey gibi... Çok seven de az seven de bir gün giderdi. Herkes gibi. Hayat bana bir şey daha öğretti; aşk her şeydir ama her şey Aşk degildi...
Hayatımın hiç bitmeyen ama beni tek seferde bitiren gecesiydi. Sabah güneş doğarken gözyaşlarım kurumuş ve kalbim tükenmişti.
Giderek değil, unutarak vesaireleştirdin sen bu aşkı. 'Sen' uçurumlarından, 'Ben' denizlerine düştüm. Kendi içimde boğulacak bir ölümü mü hak ettim Rabbim! Onu, kendimi kendi içimde boğacak kadar mı sevdim?
Biliyorum "yarın yeni bir gün doğacak" hikayeleri, inananı kanatır ancak. O yüzdendir sadaka vaatlere tenezzül etmeyişim.
İki ayrı uykuda iki ayrı rüyanın birbirine dokunması gibiydi aşk. Sen bunu bilmiyordun. Toydun. Aramızdaki fark buydu; Sen ateşin yaktığını bilirdin, ben ateşte yanmayı.
Aşk bazen acıyla tanışmanın adıdır Prenses. Ve aşk uçmaya kanat aramak değil uçuruma kanatsız atlamaktır bilirsin.
Oysa ki tükenmez düşlerim vardı benim neye yazıldıysam silindim...
Büyük seven kalbin acısı küçük olmaz...
Bir Çığlıktı Yalnızlığım Hepiniz mi Sağırdınız...
Hayat bana düşündüğüm her şeye inanmamayı öğretti.
Unutma; karanlığı aydınlatmazsan, zamanla o karanlığa alışır gözlerin.
Aşk, gözlerini kocaman açarak bulduğun ve sımsıkı kapatarak yaşadığındır.
Hangi anıyı silerek başlar insan unutmaya? En acı olanı mı yoksa unutması en kolay olanı mı?
Kendime olan suskunluğumu aşmaktı yazmak. Dilimin dönmediğine harf giydirmekti.