Soru: "Yasemin Hanım, kendime söz veriyorum ama tutamıyorum. Bir sürü hedef belirliyorum, niyet ediyorum, motivasyonla başlıyorum… Sonra birkaç gün geçiyor ve sözümü bozuyorum. Bu döngü artık özgüvenimi zedelemeye başladı. Kendime kızıyorum, hayal kırıklığı yaşıyorum. Kendime olan güvenimi nasıl geri kazanabilirim?"
Cevap:
Sevgili okurum,
Bu sorunun ardında, yalnızca "Yapamadım." hissi değil, çok daha derin bir iç kırgınlık var. İnsan başkasına verdiği sözü tutamayınca kendini kötü hisseder… Ama kendine verdiği sözü tutamadığında, içinde görünmez bir çatlak oluşur. Bu çatlak bazen kimseye anlatamadığın bir hayal kırıklığına dönüşür; bazen de sessizce seni içten içe tüketir.
Çünkü insan kendinden kaçamaz.
Bir söz verirsin, ertesi gün bozarsın; ama o bozulmuş söz gece yastığına başını koyduğunda seninle birlikte girer o yatağa. İçinden şöyle fısıldar:
"Bak yine yapamadın."
Ve bu fısıltı tekrarlandıkça, sen kendine inancını kaybetmeye başlarsın.
Oysaburada gizli ve kimsenin sana öğretmediği bir gerçek var:
Kendine güven, başarı kendine kızdığında değil; kendine şefkat gösterdiğin anda yeniden filizlenir.
Sana bir soru sorayım…
Kendine verdiğin sözleri tutamadığında, kendine nasıl davranıyorsun?
Kızıyor musun? Yargılıyor musun? İç sesin sert mi konuşuyor? Bunu lütfen hiç atlamadan bir cevapla olurmu?
Biliyorum, çoğumuz böyleyiz. Çünkü bize hep "başarabilmek" öğretildi; "düşebilmenin de insana ait olduğu" öğretilmedi. Oysa çocuk ilk adımını attığında düşer, bir daha dener, bir daha… Ve her denemesinde cesareti artar. Biz o çocuğa "Beceremedin." demeyiz, değil mi? "Aferin, yine denedin." deriz.
Peki kendimize neden bunu söyleyemiyoruz?
Canım...
Sen iradesiz olduğun için vazgeçmiyorsun; belki de kendine kapasitenin üzerinde söz verdiğin için tökezliyorsun.
İnsan taşıyamayacağı kadar ağır bir hedefi sırtlanıp koştuğunda , ilk sendelemede yıkılır. Yıkılınca da kendine kızar. Oysa mesele güçsüzlük değil, stratejidir. Kendine büyük değil, gerçekçi sözler vermeyi öğrenmelisin. Çünkü güven, dev adımlarla değil; küçük ama tutarlı adımlarla inşa edilir.
Bugün sana küçük bir dönüşüm ritüeli vereyim:
• Kendine bir defter aç.
• Adı: "Kendime Söz Veriyorum" olsun.
• Her gün sadece bir küçük söz ver. Bir tane. Hemen defterine yaz.
• Ve onu yerine getir.
Bu söz, devasa bir hedef olmak zorunda değil.
Bazen sadece 5 dakika yürümek…
Bazen 3 sayfa kitap okumak…
Bazen 10 dakika erken uyumak…
Bazen bir bardak suyu şükürle içmek…
Küçük görünebilir ama zihnin şunu duyar:
"Ben kendime söylediğimi yapıyorum."
Zihnin bu cümleyi ne kadar sık duyarsa, sana o kadar çok inanır.
Bir hafta sonra minik bir filiz yeşerir içinizde… Bir ay sonra, "Ben yapabilirim." duygusu omuzlarına yeniden yerleşir. Ve bir sabah kendini aynada gördüğünde, uzun zamandır görmediğin bir kadınla karşılaşırsın:
Sözünün arkasında duran kadın.
Unutma canım benim…
Kendine güven, mükemmel olduğunda değil; düştüğünde yeniden kalkmayı seçtiğinde büyür.
Ve son olarak sana şunu söylemek istiyorum:
Kendine verdiğin her söz, ruhuna verdiğin bir sözdür.
Ruhunu incitme.
Bugünden sonra sözlerini seçerken, sert değil; şefkatli ol. Çünkü insan, şefkat gördüğü yerde çiçek açar. Kendinden başlayan o şefkat, adım adım dönüşüm getirecek ve sen kendi gözünde yeniden güvenilir bir kadın olacaksın.
Kendine küçük bir söz ver bugün.
Ve onu tut.
Kendin için, ruhuna iyilik olsun diye.
Sevgilerimle,
Sen de sorularını bize kelebekkadinlarr@gmail.com adresinden iletebilirsin.
