Soru: Seviyorum ama neden tutunmayı bırakmak bu kadar zor? Bir ilişkide artık mutlu olmadığımı biliyorum. İçimde sürekli bir yorgunluk, kırgınlık ve isteksizlik var. Ayrılmayı düşündüğümde ise içimde bir korku yükseliyor. Yalnız kalmaktan, yanlış karar vermekten, daha kötüsüne düşmekten korkuyorum. Mantığım 'git' diyor, kalbim 'ya pişman olursam?' diye bana geri adım attırıyor. Zararlı olduğunu bildiğim bir ilişkide kalmaya neden devam ediyorum? İnsan neden kendisine iyi gelmeyen bir şeye bu kadar sıkı tutunur?
Cevap:
Canım...
Zararlı olduğunu bildiğin bir ilişkide kalmaya devam etmenin sebebi çoğu zaman sevgi değildir; bilinmezlik korkusudur. İnsan tanımadığı ihtimallerden korkar ve bu yüzden tanıdığı acıya tutunur. Çünkü alıştığın bir kırgınlık, bilmediğin bir huzurdan daha güvenli gelir. Canın yansa bile, orada ne yaşayacağını bilirsin. Gitmek ise karanlık bir boşluğa adım atmak gibidir; yönü belirsizdir, sonucu kestirilemez. Zihin her zaman güvenli görüneni seçer; mutlu eden değil, tanıdık olanı.
Bir ilişkide kalmayı seçerken çoğu zaman karşımızdaki insana değil, içimizdeki yaraya bağlanırız. Çocuklukta duyguları görülmeyen bir kadın, yetişkinlikte de görülmediği ilişkileri normal zanneder. İhmal edilmiş bir kalp, mesafeli sevgilere çekilir. Kendisini sevilmeye yeterli hissetmeyen biri, mücadele ederek sevileceğini sanır. Çünkü bilinçaltı hep tanıdığı sevgi biçimini ister. Sevildiği bir ilişki değil, alışık olduğu şekilde sevilmeyi arar.
Bu yüzden birçok kadın ilişkide kalırken "onu sevdiğim için" der ama aslında sevdiği kişi değil, onun bir gün olabileceğine inandığı hayaldir onu orada tutan. Bugün canını yakan gerçeğe değil, yarın düzelebileceğini umduğu ihtimale tutunur. "Bir gün beni anlar… Bir gün değişir… Bir gün gerçekten sever…" diye bekler. Beklemek, umut gibi görünür; ama çoğu zaman insanı yerinde tutan en güçlü zincirdir. Çünkü umut, bugünün gerçeklerini görmemizi erteler.
Beyin için önemli olan mutlu olmak değil, güvende hissetmektir. Tanıdık bir acı, bilinmeyen huzurdan daha güvenlidir. O yüzden zararlı ilişkide kalırken aslında kendini "kontrollü bir acıya" teslim edersin. Ne kadar kırılacağını, ne zaman sessizleşeceğini bilirsin. Her şey tahmin edilebilirdir. Gittiğinde ise her şey belirsizdir; yalnızlık, yeni bir hayat, kendi ayaklarının üzerinde durma fikri… İşte zihin burada korkar. Bilinmeyeni tehdit gibi algılar.
Bir başka derin sebep ise kendinle kalmaktan korkmaktır. İlişkiden çıktığında, artık kendinle baş başasındır. Kaçtığın soruları duymaya başlarsın: "Ben ne istiyorum?", "Ben kimim?", "Kendi hayatımı gerçekten kurabilir miyim?"
Zararlı ilişki çoğu zaman bir kaçış alanıdır; kendinle yüzleşmemek için başkasına tutunma hâlidir. O ilişki bitince yalnız kalmazsın sadece; iç sesinle de baş başa kalırsın. İşte birçok insan bundan ürker.
Kalmak bazen cesaret gibi anlatılır; oysa çoğu zaman kalmak, alışkanlığa teslim olmaktır. Sabretmek her zaman erdem değildir. Bazen sabretmek, kendini yok saymaktır. Susarak, idare ederek, kırıldıkça biraz daha küçülerek devam etmek cesaret değildir; kendinden vazgeçmektir.
Gitmek de her zaman kaçış değildir. Bazen gitmek, kendine doğru yürümektir. Çünkü bir ilişkide kaldıkça kendine olan saygını yitiriyorsan, sesini kısmaya başlıyorsan, içsel gücün azalıyor ve yaşam enerjin soluyorsa; orada sevgi değil, bağlanmışlık vardır.
Asıl soru şudur:
"Bu ilişkide kalırken kendime ne yapıyorum?"
"Bu şekilde devam ederse, beş yıl sonra içimde nasıl bir kadın olacak?"
En büyük kayıp bir insanı kaybetmek değildir. En büyük kayıp, kendini kaybetmektir.
Ve insan bir gün şunu fark ettiğinde özgürleşmeye başlar:
Bir ilişki hayatın tamamı değildir; hayatın içindeki bir parça olmalıdır.
Hayatının yerini alan bir ilişki, sevgi değil, yük taşımaktır.
Kendine dönüş başladığında, hiçbir ayrılık seni yıkamaz. Çünkü sen artık birini kaybetmekten değil, kendini korumaktan yanısındır.
Sevgilerimle,
Sen de bize sorularını info@yasemingazanker.com.tr adresinden iletebilirsin.
