Aşk, çoğu zaman en güçlü projeksiyon sahnesidir. Partnerimize ilk bakışta duyduğumuz çekim, çoğunlukla onun gerçek kişiliğini değil, bizim iç dünyamızın beklentilerini ve arzularını yansıtır.
Birçoğumuz, sevdiğimiz insanı ya "kurtarıcı" bir figür olarak görürüz ya da "tehlikeli" bir kayıp riskiyle özdeşleştiririz. Bu nedenle en ufak bir davranış bile zihnimizde büyük anlamlar kazanır. Partnerin telefonu açmaması "beni artık önemsemiyor"ya, geç gelen bir mesaj "başka biri mi var?" kuşkusuna dönüşebilir.
Psikolojide bu mekanizma yine projeksiyon olarak açıklanır. Kendi kaygılarımız, çocukluktan taşıdığımız bağlanma yaraları ya da geçmiş deneyimlerimiz, sevdiğimiz insanın üzerine yansır. Sonra da bu yansımayı gerçekmiş gibi algılar, ilişkiyi buna göre şekillendiririz.
Örneğin, çocukluğunda reddedilme deneyimi yaşamış bir birey, partnerinin her mesafesini kişisel bir terk ediliş gibi yorumlayabilir. Ya da kendi içinde bastırılmış öfkesini taşıyan biri, partnerini sürekli "çok sinirli" olmakla suçlayabilir. Oysa çoğu zaman gördüğümüz şey, karşımızdaki kişinin gerçekliği değil; bizim içimizden taşan gölgelerimizdir.
Projeksiyonun ilişkilerdeki en sık görünümü ise idealleştirmedir. Partnerimizi kusursuz, her şeyiyle bizi tamamlayan "öteki yarı" olarak görmek… Bu büyülü bakış açısı kısa vadede ilişkiye romantik bir renk katsa da uzun vadede hayal kırıklığını kaçınılmaz kılar. Çünkü kimse o yüceltilmiş beklentiyi karşılayamaz.
Sağlıklı ilişkiler için, partnerimizi kendi hayallerimizin gölgesinden ayırabilmek gerekir. Onu olduğu gibi görmek hem kendi sınırlarımızı hem de onun sınırlarını kabul etmek demektir. Bu, kolay değildir; çünkü projeksiyonlar bilinçdışı işler. Ama farkındalık geliştikçe, ilişkide daha gerçek ve daha özgür bir bağ kurulabilir.
Küçük Bir Egzersiz:
Bugün partnerinizde sizi en çok rahatsız eden özelliği düşünün ve bir kenara yazın.
Sonra kendinize şu soruyu sorun: "Bu özellik, bende de bir şekilde var olabilir mi?" Eğer cevabınız "evet"e yaklaşıyorsa, projeksiyon ihtimaliniz de o kadar yüksektir.
